Blanco e negro

Ola a todo o mundo, como resulta inxusto que únicamente só se leven os paus uns ou unhas, hai que ir repartindo as cargas e “cada uno que aguante su vela”.

 

Acabo de enterarme de rebote, que a mesma semana en que Rosa Díez, dixo o que dixo (aínda teño curiosidade por saber cal  son os outros significados menos pexorativos… xa que se supón que si ZP é galego no sentido máis pexorativo… esta muller debe manexar unha escala de menos a máis, non?), o director de ABC, Ángel Expósito,   utilizaba tamén despectivamente o termo: "gallegada", para criticar ao Ministro de Traballo, Celestino Corbacho, no programa da televisión pública, TVE-1, "59 segundos". (Podedes ver o vídeo en “Youtube”).

 

Ao mesmo tempo, na edición dixital de El país de hoxe, (venres 5 de febreiro), o sociolingüista Henrique Monteagudo, escribía moi acertadamente esta reflexión, e que co seu permiso “corto e pego” aquí:

 

Pero a linguaxe non é simple expresión dunhas ideas que terían unha vida independente: a propia fala contribúe a consolidar as imaxes, a difundilas e a arraigalas. As formas non son neutras pois están moito máis vencelladas aos contidos do que puidera semellar. Velaí a xustificación dos esforzos para erradicar a linguaxe sexista, que replica a discriminación das mulleres. ¿Algunha vez matinaron por que ata hai pouco non era aceptable referirse en feminino a presidentas, mariñeiras ou médicas, pero si a secretarias, señoras da limpeza ou enfermeiras? ¿ou por que os vocábulos xuíza e alcaldesa denotaban as esposas do xuíz e do alcalde? Para non falar das expresións homófobas. Que diriamos dun deputado que descualificase a un alto cargo por facer ou dicir algo "propio dun maricallo"? Ou das que expresan prexuízos raciais. Sería a día de hoxe considerado de bo gusto referirse publicamente á "cobiza tipicamente xudaica"? E falar de alguén como "un mouro, no peor sentido da palabra"? A linguaxe politicamente correcta, tan deostada por comentaristas superficiais, representa un avance da civilización. Evidentemente, non arranxa os problemas de fondo, pero ao menos non contribúe a reproducilos. A alternativa á corrección política na fala é a expresión brutal e irrespectuosa. Isto ten pouco que ver con complexos, sentido do humor ou perturbacións nacionalistas, e moito con civilización, purga de prexuízos, ambiente de respecto á dignidade das persoas e dos colectivos.

 

Ísto tamén  ven a conto dunha publicación de ABC do 19 de febreiro,(tamén o podedes comprobar na “web”), na que o xornal dirixido por Angel Expósito, titulaba deste xeito un artigo : <<Blanco, de Pepiño a Don José>>, unhas palabras reveladoras xa de por sí… e que veñen a sintetizar a idea de que cando o ministro Blanco era menos valorado que agora (que parece posicionarse como un dos homes fortes do PSOE e do Goberno Español), víña a ser unha especie de merdiña humana susceptible de escarnio e constante humillación para determinados e concretos programas de opinión (OLLO!” NON DE INFORMACIÓN), conducidos por xente como Pedro j., Jiménez Losantos (escríbese así?), ou os “humoristas” del Gato al agua –porque son humoristas, verdade? Non din o que din en serio?-, dende onde constantemente cada vez que citaban, mencionaban ou se referían a este ministro nun ton burlón lle chamaban Pepiño, unha e outra vez: <<… porque Pepiño ísto… porque Pepiño o outro…>>, agora, como parece que xa non é un coitado (que ata lle plantou cara aos controladores aéreos!!), pois parece que xa é todo un cidadán de primeira: Don José, en castelán “of course”…

 

Unha vez, farto de escoitar Pepiño despectivamente un millón de veces, discutín cun paisano que tamén se refería con ese mesmo ton  a Blanco, sobre senon pensaba que era triste que non nos déramos conta que se estaban rindo e facendo pouco de nós; e trataba de facerlle ver  que as veces   non nos sentíamos agredidos  ou apreciados polo que nos din, senon por quén nos dí unha determinada  cousa.

 

 Así pois, lle puña o exemplo que as veces vemos nas películas estadounidenses cando os afroamericanos se dirixen entre eles como “hey nigger/ hei negro”, non habendo problema ao non haber ánimo de ofensa (un contexto que cambiaría se esa expresión partira con certa “sorna” de membros doutra comunidade), ou como tamén as veces pode doernos máis que nos chamen un “light” parvo/a ou idiota, cando ven dun ser querido, que un contundente  “fillo de…” ou cabrón xurdido nun momento concreto  por un descoñecido nunha discusión de tráfico por exemplo.

 

Pois ben, ese paisano en cuestión, que era tan galego como ti – que foi o lema escollido nunha  das primeiras campañas de Fraga-, ou non quería ver ou entender o que trataba de explicarlle, ou era un claro exemplo do que explicaba tamén esta semana o sociólogo Arturo de Nieves en Vieiros, sobre como os colonizados acomplexados adoitaban os códigos e condutas dos colonizadores dominantes para pasar desapercibidos e se cadra cun pouco de sorte ascender socialmente.

Demasiado duro. Prefiro pensar que o paisano non me entendeu ou ben porque non me explicaba correctamente ou porque non miraba películas estadounidenses do estilo das de Spike Lee.